شرایط انسان امیدوار : 1 ـ‌ آیه 110 سوره کهف می فرماید : “ من کان یرجوا لقاء ربه ” کسی که امید داره به دیدار خداش ، “ فلیعمل عملاً صالحاً ” به دنبال جمع کردن عمل صالح باشه نه اینکه فقط دنبال این باشه که گناه می کنه توبه کنه این درسته اما تو زندگیش فکرش اینه که باید عمل صالح جمع کنه . حالا اگر گناه می کنه ، این دیگه تخطی از انگیزه ها و اهداف خودشه . هدفش جمع کردن گناه نیست ، صبح تا شب دنبال پول حروم نمی دوه ، صبح تا شب زیر پای این و اون و خالی نمی کنه ، هدفش عمل خیر جمع کردنه اما ممکنه در این راه گناه هم بکنه . پس شرط اول اینه که در زندگی هدف جمع آوری اعمال صالح باشه ، شرط دوم ، امید همراه با خوب باشه ، یه نفر که اصلاً عمل صالح جمع نمی کنه ، هرچی می گیم آقا چرا نمازت این طوریه ؟ می گه آقا دین که این چیزا نیست ، آقا چرا قیافه ات اینجوریه ؟ می گه دین که این چیزها نیست . پس دین چیه ؟ خُب شما دین رو معرفی کن ، ببینم دین از دید تو چیه ؟ همین جوری گناه رو گناه انبار می کنه ، همین جوری پول مردم رو می خوره ، به مقامهای مختلف که می رسه از بیت المال هدر می ده . بعد هم می گه : “‌ خدا ارحم الراحمینه ” ای آقا ! خدا که برای این چیزها آدم رو نمی سوزونه . دقیقاً کاری که ارباب سلمان می کرد : زمانی که سلمان برده بود . تا سلمان می گفت : ارباب این کارها رو نکن ، می گفت : بابا ! خدا ارحم الراحمینه ، تو نمی دونی ؟! هرچی می گفت : توی گوش ارباب فرو نمی رفت ، یه روزی گفت : سلمان ! این یک هکتار زمین رو گندم بکار ، گفت : چشم ! رفت . ـ کاشتی ؟        ـ بله .        ـ آب می دی ؟          ـ بله . سه ماه گذشت ، ـ سبز شد ؟         ـ بله ، جوونه زده بریم ببینیم . رفت و دید که تماماً جو سبز شده ! به سلمان گفت : من به تو گفتم گندم بکار ، اینها که جو هست ؟! گفت : من جو کاشتم ، گفتم خدا ارحم الراحمینه ، انشاءالله گندم در می یاد ! تازه اون موقع اربابش فهمید چه خبره . گفت : تو یه عمره که داری جو می کاری ، چطور توقع داری روز قیامت گندم برداشت کنی ؟ خُب نمی شه .

2 ـ امیدواری باید به همراه خوف باشه . یعنی اگر گناه هم می کنی ، به خاطر امید ، به گناهت پررو نشو . نگو گناه کردم که کردم ، خدا ارحم الراحمینه ، می بخشه . خائف باش ، بترس ، گریه کن ، توبه کن ، ولو این که دوباره گناه کنی ، اما از گناه خودت خائف باش ، به امید خودت غره و مغرور نشو که روزی بیاد به امید رحمت خدا گناه کنی . این امید کاذبه .

3 ـ امید ، بدون عمل نباشه . حضرت علی (ع) می فرماید : “ العجب مِنْ مَنْ رجاء الثواب و لم یعمل ” تعجب دارم از کسی که امید داره به ثواب ، ولی هیچ کاری نمی کنه . پاشو انداخته روی پاش ، تخمه رو هم گذاشته بغل دستش ، چای ، شربت ، میوه ، همه چی ردیف ، نشسته صبح تا شب داره فوتبال نگاه می کنه . می گی : آقا مگه تو کنکور نداری ؟ برای چی می خوای کنکور شرکت کنی ؟ می گه : انشاءالله به امید اینکه قبول بشم . خُب کسی که امید داره برای قبولی در کنکور ، یه کم درس می خونه ، ولو این که کم بخونه ، ولی درس می خونه ، امیرالمؤمنین (ع) می فرماید : “ من تعجب می کنم از کسی که امید داره اما عمل نمی کنه ” ببینید اگر هر کدوم از این شرایط رو ندارید ، همین جا با خودتون تعهد کنید .

حافظ :

حافظ خام طمع شرمی از این قصد بدار   عملت چیست که فردوس برین می خواهی

یعنی اگر فردوس برین می خوای ، باید حداقل کمی در مسیرش قدم برداری .

به طواف کعبه رفتم به حرم رهم ندادند   تو در برون چه کردی که درون خانه آیی

به هر حال انسان باید یه عملی داشته باشه ، ولو کم .

4 ـ شرط چهارم : امید باید فقط به خدا باشه ، اما نسبت به مردم هم بدبین نباشید . می گه خدایا من برای کارم پیش فلان مسؤول می رم ، پیش فلان بنده ات می رم پول قرض می گیرم اما می دونم این تویی که به دست اون به من پول قرض می دی . تویی که به زبان او و به امضاء اون ، کار منو راه می ندازی امید اینطوری باشه .

5 ـ شرط پنجم : تمام مدت امیدت به عمل خودت نباشه ، با خودت بگو : خُب حالا ما اگه بمیریم ، برای حساب کتاب و میزان ما هم یه چیزهایی داریم ، چهار رکعت نمازی ، نماز شبی ، عزاداری ، مجلس ابی عبدالله (ع) و . . آقا اگر یک ذره به عملت امیدوار باشی اصلاً دنبال رحمت خداوند نرو . خداوند در روز قیامت رحمتش شامل کسانی می شود و کسانی امیدوارهای حقیقی هستند که عمل خود را پشیزی نشمارند . عمل ما هیچ ارزشی نداره .

6 ـ شرط ششم : از خدا طلب کار نباشیم . جوونه ، 18 سالشه ، دو هفته است که اومده کانون ،دو هفته است گناه نکرده ، سه سال قبلش گناه می کرده ، ، دو هفته است که خوب شده ، نمازهاش رو می ره مسجد می خونه ، مثل اینکه آقا شق القمر کرده ، توقع داره ملائکه شب بیان کفشاش رو جفت کنند . حضرت آقای فاطمی نیا از قول استاد بزرگوارشون نقل می کردند ، توی نماز دو رکعتی مستحبی که خوندم ، (‌نماز شب ) دیدم که سیئاتم از بدنم به صورت کرم و حشرات موزی خارج شدند . بهر حال این بزرگوار بعد از 50 سال زهد و تقوا به این درجه رسیده بود ، بعد ایشون می گن روی منبر این قضیه رو گفتم ، فردا شبش یکی اومد پای منبر ، گفت : سلام علیکم ، آقا این نمازی که دیشب شما گفتید ما خوندیم ، خدا قبول کنه اما عقربی ، موشی ، چیزی از جانماز ما بیرون نرفت ! ببینید ، توقع داشته باشیم که یواش یواش به اون درجه برسیم هر وقت از جانماز ما عقرب بیرون رفت روی منبر می گیم شما هم پنج سال بعدش منتظر باشید ، فعلاً که نرفته . حالا حالاها هم فکر نکنم بره ! یعنی اگر قرار باشه بیرون بره اول از جانماز من که دارم بهتون یاد می دم بیرون می ره ، بعضی از بردارهایی که می یان دو جلسه پای منبر می شینند توقع دارند که از همه چی بگذرند و سریع بالا بروند و برسند به عرش ! بعضاً هم یه نامه هایی می نویسند خیلی هم زیبا و خوندنیه . ( برادر یا خواهری که نوشتند ، ناراحت نشوند ما مزاح داریم می کنیم ) نوشته بود که ما اون شب توی مشهد خیلی دعاتون کردیم . بعد توضیح داده همون شب چهارشنبه که رفتیم حرم و امام زمان (عج) ، امام رضا (ع) ، حضرت زهرا (س) ، امام حسین (ع) اینها همه بودند ،‌اومدند و خلاصه صحبت می کردیم باهاشون اتفاقاً گفتیم که برای شما هم دعا کنند . ( خنده مستمعین ) احتمالاً این صد و بیست وچهار هزار پیامبر هم بودند که ایشون نشناخته ، یا حتماً حضور ذهن نداشته . اینجوری و به این سادگی ها نیست . خُب از بحث خارج نشیم .

حضرت امیرالمؤمنین (ع) در کتاب نهج البلاغه نامه ای خطاب به زیاد دارند ، زیاد ، خطاب به امیرالمؤمنین (ع) نوشته بود : خدا ما رو کمک می کنه ، خدا ما رو بالا می بره ، خداست که به ما عزت می ده و پادشاهی رو حفظ می کنه و خلاصه خدا خیلی ما رو تحویل می گیره . اینجوری جلو پای خودش بلند شده بود . حضرت در جواب می نویسند : ” اترجوان یعطیک الله اجرالمتواضعین ، الذینهم فی صلاتهم خاشعون ” تو توقع داری خداوند اجر کسانی که در مقابل خدا خشوع می کنند بهت بده ؟اونهایی که با خدا رفیق هستند ، چنین توقعی داری ؟ “ و انت عندهم من المتکبرین ” در حالی که تو اصلاً جزء متکبرین هستی ؟ مثلاً آقا ما جزء دبیرستان دکتر حسابی هستیم ، و یکی دیگه جزء دبیرستان شهید موسوی . مایی که جزء دبیرستان دکتر حسابی هستیم ، هیچ کس ما رو جزء دبیرستان شهید موسوی حساب نخواهد کرد چرا ؟ چون ما اسممون توی لیست این وریه . وقتی که من جزء متکبرین هستم خدا هرچقدر هم حالا رحمت داشته باشه ، و تمام رحمتش رو خرج کنه چه جوری من رو جزو متواعضین و نماز شب خونها قرار بده ؟ یه وقتی هست مثلاً توی اون دبیرستان هم اسمم هست ، از 20 واحد درس دو واحد رو اونجا گرفتم ، این بحثش جداست . 18 تا گناه می کنی ، 2 تا هم ثواب می کنی ، 18 بار تکبر می کنی 2 بار هم خضوع داری ، این بحثش جداست . اما منی که در اعمال و رفتارم سر سوزنی خضوع ندارم ، خداوند هرچقدر هم که رحمت داشته باشه ( خوب دقت کنید ! ) هرچقدر دریای رحمت خداوند به جوشش در بیاد ، هر چقدر هم که ما امید داشته باشیم ، نمی شه . ( ما می گیم نره این می گه بدوش ! ) هر کاری بکنی نمی شه . لذا اگر می خوایم امید داشته باشیم باید در یک طبقه و درجه ای قرار بگیریم ولو اینکه درجه اش پائین باشه ، لذا این خیلی مهمه . می گه تو در حالی که از متکبرینی توقع و امید داری که خداوند تو رو جزء متواضعین قرار بده ؟! نمی شه عزیز من ! وقتی من تا حالا تو عمرم یک رکعت نماز شب نخوندم چطور توقع دارم خدا من رو روز محشر جزء نماز شب خونها محشور کنه ؟ نمی شه . ما توقع داریم خداوند عملی که نداریم رو  برکت بده . تو پنج تومن صدقه بده ، بعد خدا هم برکت می ده . اما وقتی آدم هیچی صدقه نداده ، چه رحمتی می خواد این رو وسیع کنه ؟ و بهش وسعت بده ؟

پس این شرایطش به طور اجمالی : 1 ـ امید همراه با خوف باشه ، 2 ـ جزو کسانی باشی که شامل امید بشی . 3 ـ امید فقط به خدا باشه ، 4 ـ امید کاذب نباشه و . . . با این چند شرط می تونی امیدوار باشی . به چی امیدوار باشی ؟ به رحمت الهی . میزان این رحمت چقدر هست ؟ با این داشتن این شرایط رحمت الهی به جوش می یاد . اونقدر به خدا امیدوار باش که گویا اصلاً گناهی نکردی ، اصلاً انگار پاک پاک هستی . اینقدر این رحمت زیاد هست که اگر نمکی به سفره خدا داده باشی ، خدا دستت رو می گیره . روایت از حضرت محمد (ص) ، و رحمت للعالمین (ص) هست ، چقدر این روایت رحمت عجیبه ، از این روایتهایی هست که واقعاً هر گنهکار حرفه ایِ ، صد سال گناه کرده ای ، با شنیدنش جون می گیره ، می گه : به به ! عجب خدایی ما داریم ! کیف می کنه و بعد هم که خوب کیفش رو کرد شرمنده می شه که بابا ! ما در مقابل چه کسی عصیان و گناه داریم می کنیم ؟! روایت می فرماید : از اول خلقت تا لحظه صور اسرافیل هرچقدر انسانی به انسان دیگر محبت می کنه ، و یا هر حیوانی به هر حیوان دیگری محبت می کنه ، ( محبت همه مادرها در طول خلقت به بچه هاشون ، محبت همه همسرها به یکدیگه ، همه پدر و مادرها ، همه رفیقها ، همه محبتهایی که در طول خلقت ابراز شده ) از رحمت رحمانیه خداوند هست . می فرمایند : رحمت خداوند دو بعد داره : 1 ـ رحمت رحمانیه که شامل همه محبتها و رحمتهای دنیایی است و رحمت رحیمیه که شامل رحمتها و محبتهای آخرتی است .

حالا ببینیم نسبت رحمانیت خدا به رحیمیت خدا چقدر هست ؟ ببینیم روز قیامت میزان رحمت خدا چقدره ؟ خوب دقت کنید اگر شما بدترین جنایتکار عالم باشید و کار قضای شما رو به دست مادرتون بدهند ، و مادرت بخواد برات حکم کنه . چقدر امید داری که مادرت ببخشدت ؟ ( گفتیم ، همه مادرهای جهان در طول خلقت که جمع بشن ، همه رحمت هاشون با هم می شه رحمت رحمانیه ) رحمت رحمانیه رو گرفتید که چقدره ؟ سؤال کردند : یا رسول الله (ص) ! رحمت رحیمیه چقدره ؟ فرمود :  در روز قیامت اگر رحمت خداوند صد قسمت داشته باشه ، 99 تای اون رحیمیه است و فقط یک قسمتش رحمانیه . حالا ببینید چی می شه ؟!! فقط خدا می دونه . بیخود نیست که شیطون هم طمع می کنه . واقعاً عجیبه .

یه بزرگواری در مورد رحمت الهی کتاب می نوشت ، وسط های کتاب ول کرد رفت نجف ، حرم حضرت امیرالمؤمنین (ع) ، داد زد : خدایا ! حتماً با این همه رحمت ، می خوای اونهایی که امام حسین (ع) رو هم کشتند ، ببخشی ؟! وقتی دریای رحمت الهی به تلاطم در می یاد ، اصلاً تمام ملائک ، اولیاء انبیاء ، صلحاء ، شهدا ، همه درجه یک ها تعجب می کنند . می گن : آقا چه خبره ؟! خدا چکار داره می کنه ؟! و خدا اونجا به رخ می کشه ، می گه : دیدی گفتم محبت من با محبت مادرت  فرق داره ؟! دیدی گفتم “ انا اقرب الیکم من حبل الورید ” ؟ ( من از نظر رحمت از رگ گردن به تو نزدیک ترم ) اصلاً تو الان تو آغوشمی . انشاءالله در ماه شعبان و مناجات شعبانیه می خونیم . مناجات شعبانیه مضامین خیلی عجیبی داره . حالا چون وقتش نیست ، من فقط یک اشاره ای می کنم ” فقد هربت الیک و وقفت بین یدیک ”  خدایا به سوی تو فرار کردم ، و بین دو دست تو واقع شدم و تو بغلتم . “ مستکین لک ، متضرعاً الیک ، مستکین متضرع ” مثل بچه ای که سرش رو می ذاره تو دامن مادرش و روی پای مادرش گریه می کنه ، من تو آغوش تو هستم و سرم رو روی شونه ات گذاشتم دارم باهات گریه می کنم . چقدر عجیبه . آقا اگر روز قیامت اصلاً عذابی هم نداشته باشیم ، فقط همین شرمی که می ببینیم خدا با ما چه کاری می کنه ما رو بیچاره می کنه .

با نفس همیشه در نبردم چه کنم         از کرده خویشتن به دردم چه کنم

گیرم که زمن درگذری به کرم          زین شرم که دیده ای چه کردم چه کنم

یعنی همین شرم برای انسان می مونه و جالب اینجاست که اینجا دیگه رحمت خدا به اوج می رسه . به جایی می رسه که عقل انسانی نمی تونه درک کنه . خدا چکار می کنه ؟ می فرماید : ملائکه من ! بنده من اگر یادش بیاد که چه کارهایی کرده و بعد من بخشیدمش از من شرمنده می شه ، گناهانش رو از یادش ببرید ! لذا بنده ، سرافراز ، پررو و طلبکار وارد بهشت می شه و فکر می کنه واقعاً حقش بوده . اصلاً گناهان رو از خاطرش می برند . آقا عجیبه .

آدم چه جوری به خدا امیدوار نباشه ؟ و بعضی وقتها این امید باعث می شه که انسان گناه کنه ، خدای به این خوبی رو اذیت کنه ، اذیت کردن معشوق به این زیبایی و محبوبی ، واقعاً‌با معرفت انسانی ( حالا با دین که نه ، آیا با معرفت انسانی ) می خونه ؟! ماها که همه آدم های با معرفتی هستیم ، کدام دستی رو با عسل در دهان گاز گرفتیم که اینقدر داریم خدا رو اذیت می کنیم ؟ ماها که برای کوچکترین کاری صد بار دولا و راست می شیم ، تشکر می کنیم ، چرا اینجور با خدا برخورد می کنیم ؟ آیا خدایی که اینقدر رحیمه باید هرچی می تونیم به سرش بیاریم ؟ در دیزی بازه ، حیای گربه کجا رفته ؟! هر کس که به آدم خوبی کرد باید سوارش شد ؟! هر کس به آدم محبت کرد و توی روی آدم خندید باید خرابش کرد . زیرابش رو زد ؟ بهش خیانت کرد ؟ از پشت بهش خنجر زد ؟ ما که تو دنیا با همنوعان مون این طوری رفتار نمی کنیم ، چرا با خدا اینگونه می کنیم ؟

باز محبت بالاتر می ره ، موسی (ع) صدا زد : یا اله العارفین ! خطاب رسید : “ لبیک ” ، صدا زد : یا اله المحبین ! خطاب رسید : “ لبیک ” صدا زد : یا اله العاصین ! خطاب رسید : “ لبیک ، لبیک لبیک ” عرض کرد : اول که گفتم : ای خدای خوبان یک بار فرمودی لبیک ، گفتم : ای خدای محبان ، یک بار فرمودی ، گفتم ای خدای گنهکاران ، چرا سه بار فرمودی لبیک ؟ خطاب رسید : ای موسی ! خوبها به عملشون امید دارند ، عارفها به عرفانشون ، اما این بدها که غیر من کسی رو ندارند . وقتی من رو صدا می زنند ، من سه بار لبیک می گم .

آقا خیلی این خدا عجیبه . خیلی عجیبه ، آدم هرچی فکر می کنه مبهوت می شه . نمی دونه چی بگه . نمی دونه چکار بکنه . نماز هم که می خوای بخونی می گه اینجوری شروع کن ، بگو : بسم الله الرحمن الرحیم ، می دونی من کی ام ؟ الحمدلله رب العالمین ، خدای جهانیان هستم . باز می گه : یادت نره ! “ الرحمن الرحیم ” . خیلی عجیبه ، اینقدر مبهوت رحمت خدا می شی که نمی دونی نمازت رو چه جوری خوندی . خیلی عجیبه ، هرچی آدم فکر می کنه که ما چه جوری با این خدا تا کنیم که شرمنده نشیم نمی شه . هرکاری انسان بکنه شرمنده است . هر کاری ! چه جوری شکر کنیم ؟ نمی شه . آقا ده تا گناه در روز داریم ، دو تاش رو برای خدا کم کنیم ، اگر 8 بار از خدا حیا نمی کنیم ، حداقل دو بارش رو از خدا حیا کنیم . سالها بر عمرمون گذشته با خدا خلوت نکردیم ، همه کار و زندگی رو بریزیم دور ، سه روز بشینیم اعتکاف کنیم ، با خدا خلوت کنیم . سه روز توی خونة خدا بشینیم باهاش حرف بزنیم . هیچ کار دیگه هم نکنیم . نه حرف پول بزنیم ، نه حرف تجارت بزنیم . خدا هم گفته : بنده من ! این سه روز که اومدی می خوام فقط با خودم باشی . اگه صحبت پول کردی ، صحبت تجارت کردی ، اعتکافت باطله پاشو برو ! این سه روز اومدی اگر داد و فریاد کردی ، به بغل دستیت فحش دادی ، کینه به دلت گرفتی ، اعتکافت باطله نمی خوام ! برو ! این سه روز عطر هم نمی خوام بزنی . می خوام بوی خودتو داشته باشی ، من خودتو دوست دارم اون عطر رو برای معشوقهایی بزن که به تو رو به خاطر بوی عطرت دوست دارند ، من خودتو دوست دارم ، همین تو رو ! با همین گنهکار بودنت ، با همین بدکاریت ، من خودتو دوست دارم . اون وقت همچین بنده ای که به سوی خدا می ره ( الله اکبر ! )  به جای اینکه خدا به رویش بیاره ، بگه : خُب حالا بخشیدمت ، ولی یادته با من چه کردی ؟ به جای اینکه خدا اخم کنه بگه باز این اومد خیلی خُب راهش بدید ، چی می گه ؟ فرمود : پیغمبرِ من ! وقتی بنده فراری و گنهکارم به سمتم می یاد میدونی چقدر خوشحال می شم ؟ مثل تشنه ای که ماهها آب نخورده و به آب می رسه ، من همون قدر خوشحال می شم . بعد می گه :‌پیغمبر ! “ لو علم المدبرون کیف اشتیاقی بهم لماتُ شوقا ” اگر گنهکارها بدونند من چقدر دوست دارم و چقدر خوشحال می شم که اینها در خونة من برگردند ، به خدایی خودم سوگند از خوشحالی می میرند .

خدایا ! امشب می خوایم خوشحالت کنیم ،‌( همین جوری که داره اشکات می ریزه ، خدا خوشحال می شه ) روایت هست که فرشته ها خدمت خدا می روند و می گن : خدایا ! این بنده ات رو چرا نمی کشی ؟ هی گناه می کنه ، هی توبه می کنه ، باز می شکنه ، باز توبه می کنه . بی حیاست . جلوی تو داره گناه می کنه ، اصلاً حالیش نیست ، نمی فهمه خدا یعنی چی ؟ این اصلاً هر وقت کار داره میاد سراغ تو ، این چه بندة بی حیایی هست ؟ مرگش رو برسون . عذابش کن . خدا می گه : “ اصبروا ” صبر کنید ! چون من یه چیزی می دونم که شما نمی دونید . “ انی اعلم ما لاتعلمون ” یه چیزی می دونم که شماها نمی دونید . می گذره ، یه مجلس اینجوری می شه ، سرت رو انداختی پائین داری گریه می کنی ، تا اشکت جاری می شه خدا با خوشحالی صدا می زنه : “ عرش رو زینت کنید ، این ملائکه که می گفتند : بکشش ، بیان نگاه کنن ، ببینند بنده ام چه جوری داره برای من گریه می کنه . “ لو علم المدبرون کیف اشتیاقی بهم لماتُ شوقا ”

امشب بیایم خدا رو خوشحال کنیم بیاین از خوشحالی بمیریم . الهی بذار امشب گریه کنم ، توبه کنم . ( بذارید یه کم خدا خوشحال تر بشه ) بذارید یه چیزهایی به خدا بگم تا خدا بفهمه ما دوستش داریم . “ الهی و ربی من لی غیرک ” خدا ! ما هم غیر تو کسی رو نداریم . نمی دونم چرا دلم هوای شعبانیه کرده ؟ قربونت برم امام عزیز (ره)‌ که هر شب روی بام جماران می ایستادی و دستات رو به قنوت بلند می کردی و شعبانیه می خوندی . اشک از ریشهای سفیدت روی دستات می چکید . امشب مناجات شعبانیه رو با امام (ره)‌ بخونیم “ والسمع دعایی اذا دعوتک ” حالا که دارم صدات می زنم صدامو بشنو ! خدا از من روت رو برنگردون “ والسمع ندایی اذا نادیتک ” حالا که دارم داد می زنم ، فریاد می زنم ، حالا که دارم ناله می کنم ، تو هم ناله هام رو بشنو . خدایا ! الله الله الله ! .

به به این تیکه اش خیلی عجیبه ! “ واقبل علی اذا ناجیتک ” حالا که به تو رو آوردم ، برای من بغلت رو باز کن “ فقد هربت الیک ” به سوی تو فرار کردم .

می گفت : بچه ام  یه کار بدی کرده بود با کمربند زدم از دستم فرار کرد ، دنبال مادرش دوید سمت آشپزخونه ، نبود من هم دنبالش دویدم هرچه گشت مادرش رو پیدا نکرد . دید دیگه چاره ای نداره برگشت خودشو تو بغلم انداخت ! بابا نزن ! حالا ما هم گنهکاریم ، چاره ای نداریم جز این که برگردیم . خدایا نزن ! “ یا رب الرحم ضعف بدنی رقه جلدی ” خدایا یه مشت پوست و استخوون که سوزوندن نداره ،‌ خدایا این بدن منم طاقت شب اول قبر رو نداره ، این بدن من طاقت آتیش رو نداره . همه گناهات یادت بیاد ، ببین چه بلایی به سر خدا آوردی